Zuidwaarts, de Kaap en weer thuis

Beste Thuisblijvers,

Vakanties zijn voor sommige mensen een periode van niets doen. Zon, zee en strand. Voor mij zijn vakanties echter periodes om veel van de wereld te zien. Het verruimt je beeld: je leert interessante mensen kennen, je ontdekt dat er meer is dan polderlandschap en er zijn meer dieren dan je ooit had gedacht. Na alle reizen die ik al heb gemaakt, ben ik nog steeds niet verzadigd. Keer op keer ben ik volledig in mijn element en heb ik de tijd van mijn leven. Probleem is alleen dat de dagen en weken veel te snel gaan. We zien zo veel en doen zo veel dat je voor je het weet weer in het vliegtuig op weg naar huis zit. Daar type ik nu ook deze laatste lange blog.

De vorige blog eindigde in Chobe National Park na de game drive en de river cruise. Zoals aangegeven was dat enorm afzien... De dagen erna zijn we zuidwaarts gereden om vrijdag weer op tijd in Johannesburg te eindigen. Allereerst doorkruisen we hiervoor Chobe NP. Dit staat in de boeken als een grote uitdaging, omdat 4x4 vereist is vanwege de vele zandwegen. Na nog geen 500 meter staan de eerste medereizigers voor ons al vast in het zand. Dat lijkt een lange rit te worden, maar al snel blijkt dat onze Sossusvlei ervaring zijn vruchten afwerpt. We vliegen over de zandpaden, halen auto's voor ons soepeltjes in en stampen de kilometers eenvoudig weg. Tijd voor game driving is er alleen als we een alternatieve route blijken te rijden of als de olifanten voor ons de weg oversteken. Zo zien we verschillende kuddes olifanten; in een rivier, vlak naast de auto en in een waterpool. Alle mannetjes in dit park zijn beangstigend groot en hebben enorme slagtanden. Ze blijken vanwege de andere omgeving in dit park, veel groter te worden dan in de vorige parken. Zeer indrukwekkend en in gedachte zie ik ze twee keer op ons afrennen, waardoor ik Leonard sommeer hard gas te geven om weg te rijden!

Alles gaat super soepel en aan het einde van de rit wacht ons een watercrossing. Volgens de ranger moeten we er links doorheen, omdat het daar niet zo diep is. Als we voor het water staan zien we de weg aan de overkant verder gaan. Dat lijkt dus de goede weg. De keuzes zijn: 1. rustig er in met het risico vast komen te staan of 2. de vaart er in houden om snel aan de overkant te komen. We beslissen voor het tweede te gaan, maar dit blijkt iets te enthousiast. We krijgen een aardige klap van het water, dat vervolgens over de motorkap stroomt, want het blijkt veel dieper te zijn dan verwacht. De banden verliezen ook nog even grip, en het water stroomt langs de zijramen. Ik zie mijzelf al tussen de nijlpaarden en de krokodillen uit de auto kruipen om vervolgens te moeten duwen. Gelukkig krijgen we na de klap weer grip en blijft de motor draaien, waardoor we uiteindelijk de overkant halen. Met een iets verhoogde hartslag, kijken we tevreden terug op dit avontuur. Even later blijkt echter nog wel dat ons kenteken voer voor de krokodillen is geworden. Die is van de bumper gescheurd en hebben we als aandenken in de waterpool achter gelaten. Daar kan ik mee leven.

Als we op de camping midden in Moremi aankomen, blijken we nog meer achter te hebben gelaten. Door de vele schokken zijn alle softdrinkflessen, waterflessen en watertank, die we voor de safaridagen hebben ingeslagen, leeggelopen. Alles is leeg. Als ruil hiervoor hebben we twee cm zand in de achterbak teruggekregen. Als we de koelkast open doen blijkt de melk ook nog eens te zijn geëxplodeerd en alles zit er onder. Een grote bende. Midden in het wildlife park zonder water is niet zo prettig, maar gelukkig hebben we de camping bereikt. Hier hebben we water, waarmee we de tank kunnen vullen. Bij de gate van het wildlife park kunnen we de volgende dag ook nog drinkwater kopen, waardoor we met een gerust hart verder kunnen reizen.

De laatste verrassing van deze dag volgt na het douchen. Leo en Marco zijn iets eerder terug bij de auto dan ik en zij zien dat de afvalbak overhoop is gehaald. Ze verwachten een baviaan, maar zien het dier niet. Ze schijnen met de zaklamp rond en staan vervolgens oog in oog met een hyena op vijf meter. Dat is behoorlijk schrikken, dus ik ben blij dat ik nog zingend onder de douche sta. 's Nacht komen zijn vriendjes ook kijken en horen we ze letterlijk lachen, gieren en brullen. Een heel bizar geluid dat ik nooit meer vergeet. Als ik de volgende ochtend uit mijn tent stap, kijk ik eerst eens goed om mij heen, maar de dieren zijn nergens meer te bekennen.

De dag erna gaan we op safari in Moremi en dit doen we uiteraard met onze eigen auto. Vandaag proberen we specifiek voor de mannetjes leeuw en de luipaard te gaan, want na het bestuderen van de foto's, blijkt dat we niet een luipaard hebben gezien, maar een cheeta. Het moet de opwinding zijn geweest toen we het dier identificeerden...

In Moremi zien we weer super veel dieren en met name heel veel olifanten. Eigenlijk zijn we ondertussen enorm verpest, want het begint bijna te wennen. We speuren alle bomen en struikjes af, maar helaas vinden we geen katachtige. Toch is dit weer een geslaagde game drive, want als we dit op dag één hadden gezien, waren we meer dan tevreden. Na de game drive rijden we door naar Maun. Hier hebben we een zeer relaxte camping aan het water.

De dag erna kent een rustige opbouw, maar heeft een spetterend einde. Overdag relaxen we wat bij het zwembad, halen we boodschappen en gaan we naar het politiebureau voor ons verloren kenteken. Dit laatste gaat super soepel en eerlijk is eerlijk, dat had ik niet verwacht. Ook moet ik zeggen dat Botswana in alle opzichten goed bezig is. Het land ontwikkelt zich namelijk prima.

We sluiten deze dag op een fantastische manier af, want we maken een rondvlucht over de Okavanga Delta! Vanuit de lucht zien we nijlpaarden, neushoorns, giraffen en enorme kuddes buffels en olifanten. Over het land en in het water zien we de loop- en zwempaden van de dieren. De vlucht wordt nog spectaculairder, doordat we een geweldige piloot hebben die duidelijk lol in zijn werk heeft. Hij trekt super strakke bochten om ons het wild te laten zien. Ook vraagt hij of we een flyby willen en wijst omlaag. Vervolgens scheren we rakelings over het gras dat wuift boven het water. We gaan steeds lager en lager, totdat we met het wiel het gras raken en pas daarna trekt de piloot op. Wat een ervaring en een geweldige afsluiter van onze game drive weken!

De dag erna trekken we namelijk weer zuidwaarts. Door het mindere weer en de niet heel spectaculaire omgeving rijden we verder dan gepland. Hierdoor overnachten we al in Zuid-Afrika. Dit biedt ons de dag erna de kans om toch nog een laatste wildlife park te bezoeken, namelijk Marakele National Park. We hebben pech, want we zien niet heel veel dieren en een heel spectaculair uitzichtpunt ligt in de wolken. Aan het einde rijden we ook nog een kleine schade, maar gelukkig zien we nog wel een mounty zebra en die hadden we nog niet gezien. We eindigen de dag in Pretoria, waar we op de camping de tijd nemen om onze spullen van ongeveer twee cm zand te ontdoen. Na deze schoonmaak zijn we weer klaar voor het volgende deel van de reis!

En deze begint de volgende dag met het inleveren van de auto. Dit gaat allemaal voorspoedig en na een hapje en drankje vertrekken we met de Shosaloza trein vanuit Johannesburg naar Port Elisabeth. Dit voorspelt een lange nachtrit te worden, maar ook weer een leuke ervaring. Jammer is alleen dat we 'gezellige' blanke Zuid-Afrikanen als buren hebben en zij hebben de koeltassen goed gevuld. Na een Afrikaanse reprimande van Leo kunnen we gelukkig alsnog goed slapen. Helaas blijkt de volgende ochtend dat niet alleen de NS last heeft van vertraging. 'Slechts' 4,5 uur later dan gepland komen we aan in Port Elisabeth. Laten we zeggen dat we er maximaal gebruik van hebben gemaakt.

Hierna halen we de nieuwe huurauto op en rijden we naar Jeffreys Bay. Dit is een mooie plaats aan de oceaan en een hele bekende plek voor Leo en Marco die hier al veel zijn geweest voor met name het project Victory4All. Zij willen graag kijken hoe het project er voor staat en hoe het met alle medewerkers/vrijwilligers/zendelingen gaat. En ik ben nieuwsgierig naar het project, aangezien ik al veel van het project heb gehoord. Eén van de medewerkers, Elvera, zal de laatste week ook meereizen met ons naar Kaapstad. Hartstikke gezellig! Als ontvangst heeft zij een Braai georganiseerd met de (Nederlandse) vrijwilligers.

De volgende dag (zondag) gaan we in de ochtend eerst naar de kerk. Daarna maak ik een wandeling langs de kust, eten we wat en gaan we vervolgens op kraamvisite op het strand bij Paul en Elisabeth die voor een ander project als zendelingen werken. Heel leuk om oude bekende in Afrika te ontmoeten, zeker nu ze net papa en mama zijn geworden. Na dit bezoek eten we met Elvera, haar huisgenoot en andere vrijwilligers en gaan we daarna nogmaals naar de kerk. Na afloop sluiten we af met drankje en kletsen we over het leven in Afrika.

De dag erna start onze reis naar Kaapstad. Elvera is nu vast lid van ons reisteam en dat brengt gelijk weer extra en nieuwe verhalen. En ik moet zeggen, met elkaar hebben we een super gezellige laatste week.

Allereerst bezoeken we alle projecten van Victory4All. Heel indrukwekkend wat er in een aantal jaar is opgebouwd: een basisschool, een bakkerij, en fishfarm (in ontwikkeling), fosterhuizen en een school voor geestelijk en lichamelijk beperkte kinderen. Waarschijnlijk vergeet ik nog iets, maar het is in ieder geval heel veel. Iedereen mag super trots zijn wat er is bereikt en hoeveel mensen er zijn geholpen uit met name de sloppenwijken van Jeffreys Bay.

Daarna gaan we naar het project van Paul, die catamarans bouwt om onbegaanbare gebieden via het water te bereiken. Ook dit is zeer interessant om te zien. Super knap dat hij die grote catamarans zelf kan bouwen en dat ze nu heel goed worden gebruikt om medicijnen en/of voedsel af te leveren.

Vervolgens gaan we naar Tsitsikamma, een nationaal park, liggend aan de oceaan. De hoge golven slaan indrukwekkend uiteen op de rotsen. We lopen de route langs het water en eindigen met de hangbrug over een inham van de oceaan. Ook weer heel mooi om te zien. Hierna rijden we door het park naar Knysna, waar we Dick en Rita ontmoeten. Ook zij zijn zendeling in dit gebied en hen ken ik al vele jaren. Het is leuk om hen in Afrika te zien. ’s Avonds gaan we gezellig met elkaar uit eten en praten we over het werk dat Dick en Rita doen als leraar en mentor van een school in de wijk.

Na een ontbijt bij het appartement met zwembad en uizicht over Knysna, bezoeken we allereerst de Knysna Heads. Hier hebben we een mooi uitzicht over de oceaan en het rijke gedeelte van de stad. Daarna rijden we door Meiringspoort (Little Karoo) over de Swartbergpas. Dit is een bergpas zoals een bergpas hoort te zijn; hoog, scherpe bochten, diepe kliffen en geen ruimte langs de weg en uiteindelijk een prachtig uitzicht over de kloof. Onderweg een mooie waterval en verder rotsen, een paar stoere wielrenners en een coach die hen vanuit de auto aanmoedigt. We eindigen bij ons super pittoreske huisje aan een klein meertje. Hier genieten we van een heerlijke braai en kijken we naar de prachtige sterrenhemel.

De dag erna rijden we via een andere bergpas naar Kaapstad, onze laatste stop van deze geweldige reis. Ook rijden we door het wijngebied met de bijbehorende wijngaarden, de witte wine estates en de toeristische dorpjes, zoals Swellendam. Aangekomen in de omgeving van Kaapstad gaan we allereerst naar Simon’s Town - Boulders Beach - om de pinguïn kolonie te bekijken. Heel leuk om de pinguïns te zien, maar behoorlijk toeristisch. Ik moet bijna duwen om een paar mooie foto’s te maken. Daarna gaan we naar Kaap de Goede Hoop en Capepoint. Hier blijkt maar weer hoe veranderlijk het weer in dit gebied kan zijn. Bij Capepoint hebben we namelijk nul uitzicht over Cape Peninsula. terwijl het even daarvoor nog prima weer was. Het kan helaas niet altijd mee zitten. ’s Avonds eten we daarom maar een extra goede steak bij het Waterfront.

De volgende dag begint voor mij extreem vroeg, zodat ik weer een activiteit van mijn ‘bucketlist’ kan afstrepen. Om drie uur ’s nachts word ik namelijk opgehaald, om de volgende morgen op tijd te zijn voor een cage dive met de Great White Shark! Al jaren heb ik dit in mijn hoofd en nu is het perfecte moment. Na een prima ontbijtje en de briefing stappen we op de boot en varen we naar de haaienspot. We zijn de eerste boot ter plaatse, dus als er haaien zijn, zijn ze voor ons! De medewerkers beginnen direct met het uitzetten van een voedselspoor om de haaien aan te trekken. De kooi gaat te water en al snel komt de eerste haai. Sierlijk en relaxt zwemt het dier rond de boot en de kooi. Ik bedenk me dat dit een topdag wordt, dat kan niet anders.

De eerste groep gaat de kooi in en dan is het wachten op de haai. Een half uur later stapt de eerste groep verkleunt uit het water, zonder iets te hebben gezien. De moed zakt een beetje, maar ik hou hoop. De schipper stelt voor dat ik het zeehonden kostuum aantrek en een paar rondjes rond de boot zwem om de haaien weer aan te trekken. Het is een aantrekkelijk aanbod, want ik wil ze heel graag zien, maar toch bedank ik voor de eer. Na 20 minuten, komt er wederom een haai. Showtime lijkt te zijn begonnen, want verschillende haaien duiken voor ons op. De eerste groep heeft weer plaatsgenomen in de kooi en zien ze één voor één langs zwemmen. Ondertussen word ik steeds ongeduldiger, want ik wil ook de kooi in. Gelukkig gaan we wisselen en nu is het mijn beurt.

De kooi is rechthoekig, ik denk 80 cm breed en 4 meter lang. We staan met meerdere mensen naast elkaar en ik sta in de hoek. Na een tijdje wachten roept de schipper dat er een haai op ons afkomt. We duiken onder, ik hoor een hoop kabaal, zie heel veel bubbels, maar geen haai. Door het donkere weer is het water enigszins troebel, dus het zicht is slechts 1,5 meter. Dat is balen. Gelukkig wordt er weer geroepen; we gaan onder, ik zie weer veel bubbels en een grijze schim voorlangs zwemmen. Vanuit de boot zag ik tot nu toe meer, dus ik heb gemengde gevoelens. Na een tijdje wachten wordt er weer geroepen. Ik haal adem, ga onder en kijk anderhalve meter het troebele water in. Vanuit de grijze mist, komt er een haai recht op mij afzwemmen. Ik kan al zijn tanden tellen, kijk zo zijn keelholte in en zie het beest in al zijn glorie. Blijkbaar ziet hij mij minder, want hij zwemt vol in de kooi, die keihard heen en weer schudt. De haai bijt in de tralies op 8 cm van mijn handen. Van schrik trek ik mijn handen weg, deins naar achteren, zie de haai met zijn kop heen en weer gaan om de tralies te testen en vervolgens zie ik heel veel bubbels, waterspetters en een grijze schim. Na een tijdje is het voorbij. Ik kom boven, andere mensen zijn in extase, bij mij giert de adrenaline door mijn lichaam, maar ben ook zeer relaxt. Ik ben namelijk dik tevreden; dichterbij gaan ze niet komen, dit was het moment!

Nog een aantal haaien verder, worden we gewisseld. De derde groep heeft een vergelijkbaar moment en deze keer zie ik alles van bovenaf. Ik heb de ultieme ervaring gehad en het was geweldig. Voor het bewijs zijn jullie welkom om de foto’s en de film te bekijken.

Als ik weer terug ben in Kaapstad ga ik samen met Elvera, Leo en Marco naar Signal Hill. Zij hebben deze berg (en het centrum van Kaapstad) vanmorgen met de fiets beklommen. Een hele prestatie, want vanaf de berg heb je een fantastisch uitzicht over de stad met op de achtergrond de Tafelberg. Vanaf de andere kant van Kaapstad bij Houtbaai bekijken we tot slot de ondergaande zon en eten we bij een Afrikaans Steakhouse. Deze dag ga ik nooit vergeten.

De één na laatste dag willen we de Tafelberg op, maar door de harde wind is dit helaas niet mogelijk. Daarom huren we nog een dag de fietsen, zodat ook ik Kaapstad op de fiets kan verkennen. We bezoeken de meest historische en bekende plekken en slenteren wat over de locale markt. Vervolgens moeten we opschieten, want om 13.00 uur vertrekken we naar Robbeneiland. Vanwege de historie is dit bezoek zeer indrukwekkend. We worden door een oud-gevangene rondgeleid en zien de cel van Mandela. Dit verleden mogen we nooit vergeten en hoewel de rondleiding op zijn Afrikaans gaat (en naar mijn idee nog indrukwekkender kan worden gemaakt) is Robbeneiland een must see voor iedereen die ooit in Kaapstad is.

De terugtocht van Robbeneiland naar Kaapstad gaat over een ruige oceaan. Als echte Hollanders staan we achter op het dek en trotseren we de hoge golven en zorgen we ervoor dat we niet nat worden. We genieten volop, hebben veel lol, maar een groot deel van de medepassagiers ziet ondertussen de onderkant van een wit zakje.

Na aankomst lopen we langs het waterfront, drinken we wat en gaan we vervolgens heerlijk eten bij een Afrikaans restaurant. De bediening is perfect, het eten is heerlijk en de sfeer is top. Een topafsluiter van deze super vakantie.

De volgende dag worden we dan ook met een weemoedig gevoel wakker. Elvera is vroeg in de ochtend al op de bus gestapt om weer naar Jeffreys Bay te reizen. Wij staren elkaar tijdens het ontbijt stil aan. Dit was het, de groep is uit elkaar, de jongensdroom is afgelopen. Afrika heeft mij na 11 jaar opnieuw verrast. Ik vond het al geweldig, maar nu nog meer. Het gevoel dat ik de vorige keer had toen ik weg ging, heb ik nu weer. Ik baal. Zo’n gave reis, dat gevoel wil ik houden. Vier weken lang heb ik genoten, zoveel gezien en gedaan, mensen ontmoet, dieren gespot, te land, te zee en in de lucht.

Als houvast denk ik aan Sem. Die wil ik namelijk wel erg graag zien, en ook mijn ouders, familie en vrienden. En ach, werken zal ook wel weer wennen. Via Johannesburg en Parijs landen we in Amsterdam. Het zit er definitief op. De foto’s zijn al uitgezocht en de film staat klaar. Die ga ik nog heel vaak bekijken en iedereen is welkom!

Gelukkig volgen er nog veel meer mooie vakanties. Daar ben ik van overtuigd.

Dus, tot de volgende blog!