Fiji naar Kuala Lumpur

Medereizigers!

Hierbij weer een nieuwe blog! Hoewel de vorige blog nog maar net is geplaatst is er genoeg reden voor een nieuwe! De laatste dag op Fiji leverde namelijk een behoorlijk spannende gebeurtenis op, die uiteindelijk tot een letterlijk hoogtepunt leidde...

Op donderdag 8 oktober, wilden wij onze vakantie rustig afsluiten met een relaxt dagje op Fiji; beetje snorkelen, liggen, slapen, eten en meer van dat! Daarom besloten we om bij het resort te blijven en van daaruit te gaan snorkelen. Ze boden een leuke activiteit aan; met behulp van een jetski kon worden gevaren naar een mooie snorkelspot. Helaas waren de jetski's niet beschikbaar, maar we konden gratis een kano gebruiken. Als goedgeaarde Hollanders vonden we dit natuurlijk ook een hele goede optie, hoewel het vrij ver peddelen zou worden; 800 meter en de stroming stond tegendraads en de wind en golven hielpen ook niet echt mee. Toch besloten we om er voor te gaan. Uiteindelijk kwamen we nog relatief snel bij het rif aan (we zijn op dat moment helemaal alleen en dus vrij ver uit de kust). Het rif is wederom een super mooie spot. Veel mooi gekleurde vissen, maar het koraal was de grootste blikvanger. Heel gaaf!
Na ongeveer een uurtje te hebben gesnorkeld komt er een persoon op jetski onze richting op gevaren. De bestuurder vraagt eerst rustig hoe het gaat en of het mooi is. Dan verontschuldigt hij zich, want we moeten terug. We vragen waarom dat moet. Hij vertelt dat er een aardbeving heeft plaatsgevonden tussen Australie en Fiji met een meting van 8.3 op de schaal van Richter en het is zeer aannemelijk dat er een Tsunami zal plaatsvinden! Deze wordt verwacht om 11.40. Onze vraag gelijk; en hoelaat is het nu? 11.30. Oke, laten we dan nu gelijk vertrekken!!!

Als we aan land aankomen moeten we direct onze belangrijkste documenten zoals paspoort etc. pakken en verder alles achterlaten. Uiteraard hadden we die niet bij ons, dus eerst koffers openmaken (we waren al uitgecheckt) en documenten pakken en meenemen. Ik pak ook nog snel mijn fotocamera. Die 2500 foto's van de afgelopen weken wil ik natuurlijk niet kwijt raken!
We zijn de laatste achtergebleven gasten en uiteindelijk gaan we samen met het personeel naar een nabij gelegen berg. Als ik uitstap druipt mijn zwembroek nog uit. Best bizar eigenlijk. Het hele dorp blijkt te zijn geevacueerd en staat op de berg. Het lijkt een beetje op een film. Wel ben ik enorm opgelucht, want we staan veilig. Vervolgens blijf ik gespannen naar de oceaan kijken. Toch kan ik het niet laten om een paar foto's te maken en speld mijzelf daarmee dus het etiket van ramptoerist op! Voor de zekerheid zet ik later zelf mijn telelens op; dit kan een hele bijzondere, maar ook bizarre vakantiefoto worden...Heel fout natuurlijk, maar het is toch een deel van de vakantie, denk ik!
De berg wordt steeds voller en we luisteren afwachtend naar de radio. Dan komt het bericht dat het tsunami-gevaar geweken is; iedereen weer terug. Gelukkig krijg ik niet de mogelijkheid om die bizarre foto te maken! Zeker als we 's middags terugrijden en veel huizen passeren die hoogstwaarschijnlijk geen radio hebben en dus niet van de tsunami afwisten.
Uiteindelijk gaan we terug naar het hotel. Hier pakt iedereen relatief snel het normale leven weer op. We eten wat, ontspannen een beetje en om 16.30 nemen we de bus naar Nadi. Daar zitten we weer in ons vertrouwde Mercure Hotel; Einde van een hele bizarre dag.

De volgende dag wordt weer een wisseling van land, maar ook een wisseling van reisgezelschap; Justin gaat terug naar Nederland, ik vervolg mijn vakantie in Maleisie, dat ik samen met Sebastiaan ga verkennen.
Om 5.45 staan we op; koffers pakken en met de shuttle naar het vliegveld. Dit alles gaat vrij soepel. Vervolgens is het moment daar; onze wegen scheiden. Ik kan zeggen dat het een top tijd en dus een topvakantie was; ik zou zelfs willen zeggen; legendary ;)! Bedankt Justin!
Via Brisbane (was ik daar niet onlangs ook geweest), Singapore (ook dit komt mij bekend voor...:P, sorry, maar wel leuk om te zeggen), kom ik uiteindelijk in Kuala Lumpur. Na een korte treinreis kom ik aan in het centrum. Twee dingen vallen op en trekken de aandacht; het is chaotisch druk, maar het is vooral enorm warm en vochtig! Alsof je in een sauna loopt. Niet echt prettig, maar ik hoop dat dat even tijd nodig heeft om te wennen (na twee dagen is dit nog niet het geval, t-shirts zijn doorweekt). We gaan naar het hotel (super mooi en luxe), praten even bij en gaan dan slapen.

De eerste dag in Kuala Lumpur besteden we om de bekende Petronas Twin Towers en omgeving te bekijken. De torens zijn uniek en heel karakteristiek. Wij zijn echt in Kuala Lumpur! Hierna lopen we naar Little India. Heel apart; we zijn in Maleisie, maar toch ook een beetje in India. Ook bezoeken we het oude koloniale deel van de stad (hier voelen we ons weer een beetje thuis). Onderweg zien we nog allerlei mooie en bijzondere gebouwen, zoals de Kuala Lumpur Tower. Little India verkennen we aan de hand van een route in de Lonely Planet. Best wel handig al die boeken en handleidingen. Ook bezoeken we meerdere shoppingmalls. Van heel luxe tot gewoon; alles kan in deze stad worden gekocht. 's Avonds testen we het lokale eten. Gelukkig heb ik een redelijk goede keuze gemaakt! Daarna vroeg naar bed; ik zeg het eerlijk, ik was kapot...(waarschijnlijk de hitte en de hoge luchtvochtigheid).

Vandaag verkennen we wederom Kuala Lumpur. Deze keer gaan we naar Chinatown. De grootste atrractie hier is een markt. Hier kan heel veel namaak spul worden gekocht! Ik laat mij nog niet verleiden...
Vervolgens gaan we naar Lake Park. Dit is een heel mooi groot park. Ook bezoeken we hier een vogelpark. We zien veel mooie gekleurde vogels. Daarna gaan we terug naar het centrum en bezoeken nog een paar shoppingmalls en winkelstraten. Er wordt zoveel aangeboden; best leuk om naar te kijken. In een van die winkels is deze weblog ook getypt!

We hebben dus alweer veel gezien en gedaan. Hoewel wij veel bekijken, moet ik zeggen dat wij (maar uiteraard vooral Sebastiaan) zelf ook wel een attractie zijn. Zeker als we in de Monorail staan (die 1.90 hoog is) trekken we veel aandacht. Iedereen lachen, wijzen en fluisteren. Dan weten we zeker dat ze het over ons (lees Sebas) hebben!

Morgen halen we de auto op en dan gaan we verder met de rit! Ik heb er al weer zin in.

Tot de volgende blog!